ஞாபகம் வருதே..ஞாபகம் வருதே..

சாலையில்
நடந்து போய்க்கொண்டிருக்கிறேன்..
மண்டையைப் பிளக்கும் வெயிலுக்கு 
ஒதுங்க ஒரு மரமில்லை..
இப்போது ஞாபகம் வருகிறது..
பள்ளிப் பருவத்தில்
என் தாத்தாவோடு சேர்ந்து
நான் வெட்டி எறிந்த மரங்களும்
அவை கொடுத்த நிழல்களும்..

கிழவன் என்ற 
பட்டப் பெயரோடு
எனது அழைப்பிற்கு செவிமடிக்காத
பேரன்களைப் பார்க்கும்போது
எனக்கும் என் தாத்தாவுக்குமான
உரையாடல்கள் ஞாபகம் வருகின்றன..

வெற்றிலை புகையிலைக்கு
பேரன்களை எதிபார்க்கும்போதுதான்
பதினெட்டில் நான் புகைத்த
சிகரெட்டுகளும் சுவைத்த பீடாக்களும்
ஞாபகத்தில் வந்து நிற்கின்றன.. 

பேரன்களும் மகன்களும்
இந்த கிழவனை மதிப்பதில்லை..
என் அப்பாவையும் தாத்தாவையும்
நான் மதித்திருந்தால்
இப்போதைய கவலைக்கு
அர்த்தமிருக்கும்..

வாடகை வீட்டில்
மகன்கள் வசிக்கும்போது
எனக்கு வெட்கமாய்த்தான் இருக்கிறது..
கள்ளு குடிக்க காட்டை விற்றதை
எண்ணி இப்போது வருத்தப்பட்டு
என்ன பிரயோசனம்...

துணைக்கு ஆளில்லாமல்
அலைமோதும்போதுதான்
மனைவியின் மகிமை தெரிகிறது..
அவள் உயிரோடு இருக்கும்போது
இன்னொருத்தியுடன்

இல்லறம் நடத்தியவன் தான் நான்..

என்னை ஒதுக்குப் புறமான
அறையில் கிடத்திவிட்டார்கள் என்று
நான் வருத்தப்படுவதில்லை..
என் அப்பாவை
மாட்டுக்கொட்டகையில் தான் 

போட்டிருந்தேன்..

அப்பா கூப்பிடுறாங்க' என்று
சொல்லும் மனைவியிடம்
அவருக்கு என்ன வேலை என்று
மகன் சொல்வதைக் கேட்டு
மனம் வருந்தும்போதுதான் 
என் தந்தைப் பட்ட
வேதனை எனக்குப்பட்டது..

சாகும் தருவாயில்
வாழ்க்கையை சொல்லிக்கொடுத்த
மகனுக்கும் பேரன்களுக்கும் 
நன்றி...

                     *****